FARAGH

 فراقی

چه بی تابانه می خواهمت ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری !
چه بی تابانه تو را طلب می کنم !
بر پشت سمندی
                        گوئی
                                  نوزین
که قرارش نیست .
و فاصله
تجربه ئی بیهوده است .
بوی پیراهنت
این جا
و اکنون .-

کوه ها در فاصله
سردند .
 دست
           در کوچه و بستر
                                  حضور مأنوس دست تو را می جوید ،
و به راه ْ اندیشیدن
یأس را
            رج می زند .

بی نجوای انگشتانت
فقط .-
و جهان از هر سلامی خالی است .